- Autyzm dziecięcy jest poważnym zaburzeniem rozwoju, do którego typowych cech należą problemy z komunikacją z otoczeniem i tworzeniem prawidłowych więzi społecznych.
- W konsekwencji typowe dla dzieci z autyzmem jest unikanie interakcji społecznej i obojętność wobec ludzi, w tym osób z najbliższego dziecku otoczenia oraz bodźców.
- Współczynnik chorobowości (liczba chorych w danej chwili na konkretną chorobę w określonej grupie mieszkańców) w przypadku autyzmu dziecięcego wynosi 50/100 000. Co ważne, choroba częściej dotyczy chłopców niż dziewczynek w stosunku 4:1.
- Etiologia autyzmu wydaje się być wieloczynnikowa i nie jest do końca poznana. Prawdopodobne czynniki psychospołeczne zastąpione zostały aktualnie poglądami o zaburzeniu ośrodkowego układu nerwowego. Innym rozważanym czynnikiem jest nadmierna wrażliwość na bodźce i nieprawidłowa ich ocena przez dziecko z autyzmem. Autyzm, to choroba, w której nie znaleziono specyficznych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym. Proporcjonalny udział czynników może być różny w każdym przypadkach autyzmu rozpoznanego u dziecka.
- Leczenie autyzmu dziecięcego powinno mieć charakter wielokierunkowy. Uwzględnia to właściwe potrzeby dziecka i jego rodziny. Podsumowując: kontakt z dzieckiem autystycznym jest utrudniony i dlatego choroby i dolegliwości współistniejące są tu często późno rozpoznawane lub wcale nie zauważane przez opiekunów dziecka.
Wybrane piśmiennictwo
- Rajewski, A., Całościowe zaburzenia rozwojowe, in Psychiatria kliniczna. Tom II, S. Pużyński, J. Rybakowski, and J. Wciórka, Editors. 2009, Urban & Partner: Wrocław. p. 591-598.
- Newschaffer, C.J., et al., The epidemiology of autism spectrum disorders. Annu Rev Public Health, 2007. 28: p. 235-58.
- DeFilippis, M. and K.D. Wagner, Treatment of Autism Spectrum Disorder in Children and Adolescents. Psychopharmacol Bull, 2016. 46(2): p. 18-41.
O autorze